Jeugd Eldorado Langelermaatweg
Mijn jeugd jaren aan de Langelermaatweg 115 t/m 1955
" De Harde Kern van de Familie Assink destijds", ik had niets in te brengen tegen deze vrouwelijke overmacht...
Auto,s reden er nog bijna niet dus gevaarlijk was het alleen voor fietsers die
langs reden en een afgezwaaide bal onder hun wiel kregen, met de nodige ellende van dien.
Volgens mijn moeder had ik een heilig ontzag voor "blauw" op straat
Die reden op die statige dienstfietsen in het rond.Als ik er in de verte één
aan zag komen,was het bal onder de arm en achter de poort staan wachten,tot die langs kwam.
Ik kwam dan achter de poort vandaan en zei "dag plietsie", hij tikte
aan de pet en sprak "dag beste jongen" en daar ging ik weer.
Een eldorado voor kinderen deze plek,ruimte te over met een grote schuur met schommel, waarin je terecht kon bij slecht weer! Kersen,pruimen,appels,peren en perzik, fruitbomen te kust en te keur op "ons"terrein en in de hele buurt.
.De appels en peren van de buren waren veel lekkerder dus er werd wat af gestruind door de buurt om het e.e.a. te bemachtigen met alle gevolgen van dien!
Een café met biljart waar vele mensen kwamen voor die tijd en gezellig.
Een grote eetkeuken waar we met zijn negenen aan tafel gingen
Dat café werd door Oma en Opa Assink gerund en later door mijn vader en moeder voortgezet.
De woon, slaap en badkamer waren allemaal boven, 5 in totaal en over de hele lengte en breedte, een zolder voor van alles en nog wat en daar sliep ik in een afgetimmerd gedeelte.
De schommel in de schuur herinner ik me alleen, omdat ik er zo vaak af stuiterde en met mijn hoofd op
de stenen vloer terecht kwam. Dat zal vele schreeuw partijen hebben gegeven denk ik zo.
Zoals "ieder nadeel z'n voordeel heb", is dat hoofd in die periode kennelijk zo gehard, dat ik nog nooit hoofdpijn heb gehad.
Dat is een belangrijk voordeel lijkt mij als ik andere mensen mag geloven, die minder gelukkig zijn,op dat gebied.
Opa Assink is in deze periode "ergens"overleden. Volgens de verhalen van mijn moeder heeft deze opa nog menig cadeautje voor mij meegebracht.
Tenslotte was ik, na die drie meiden degene, die de Assink dynastie voort zou kunnen zetten, althans daar ging men maar van uit...........en terecht achteraf!!Of men daar nou zo blij mee zou moeten zijn, laat ik aan anderen ter beoordeling over! Het kamp zal zoals altijd zo hier en daar wel verdeeld zijn! Het zei zo!
Oma Jet Assink stond er in de jaren direct na de oorlog alleen voor;
Er werd verteld dat vader en moeder Assink op vakantie waren en ik was ondergebracht bij kennissen in de Adamsweg, mijn zussen in Enschede bij de broer van mijn moeder, oom Didie.
Ik heb daar niets van mee gekregen. Later werd die "vakantie"voor een ieder wat duidelijker! Deze en gene heeft er het zijne mee moeten doen om er mee om te kunnen gaan. Want als kind werd je dat door andere kinderen pijnlijk duidelijk gemaakt.
Zelfs later toen er een bloeiend bedrijf stond waren er wel "volwassenen"die onder bescherming van de duisternis hard dingen riepen, die wij als kind duidelijk konden horen waar dan weer naar gevraagd werd door ons van hoe het nu werkelijk precies zat. Voor een ieder een tijd om af en toe de rug te rechten en door te gaanl Gelukkig bleek later,dat je vroeger in dit land ook al zelf keuzes mocht maken, die je later wel eens moest gaan uitleggen e.d.
Toen vader en moeder na de oorlog weer thuis kwamen, werd dat dan ook uitbundig gevierd heb ik mij laten vertellen.....
Ik was er al maar heb er in mijn geheugen niets van mee gekregen.
Anderhalf of fwee jaar was het toen al zeer aan wezige menneke met de klumkes aan.
De hele familie werd weer herenigd en moest er tegen aan!
Vanaf dat moment begon het bij mij te dagen!!
Die momenten heeft mijn vader ook op film vastgelegd. lk steppend en racend op een driewielertje, Jo Weustink de boerendochter die als een soort huishoudster in haar mooi wit gesteven witte schort mee doet aan de pret en die later ook achteloos het café er ook even bij deed. Eerst alleen overdag maar later ook 's avonds.
Jo daar kreeg ik alles van voor elkaar.Toen ik heel klein was het nodige snoepgoed
en later toen ik als kleuter al met ook haar favoriete club HVV Hengelo met de bus mee wilde naar de uitwedstrijden.
Voor een gulden konden junioren dan al mee met de bus von de RCT.
Ik heb heel wat toneelstukjes opgevoerd om het benodigde geld bij elkaar te schooieren om
mee te kunnen.
ln het seizoen 1954-1955 moest de club haar laatste wedstrijd tegen en in WVV Winschoten en was bij een gelijk spel kampioen van de 1e klasse B
We waren wel met l0 bussen. Hengelo werd kampioen en ik vergeet de terugreis nooit meer. Je moest toen overal nog door de dorpen en steden.
We zaten boven op de bus. ln Hengelo was een groot feest in het Eigen Gebouw.
Mijn feest was afgelopen op het moment dat de bussen bij het stadhuis arriveerden. Daar stond mijn
vader een paar geweldige draaien om de oren.
lk had straf en mocht helemaal niet mee met de wedstrijd. ..een onbewaakt moment en weg was ik richting Winschoten.
Jo zat altijd in het complot en rekte de zaak op tot de bussen waren vertrokken en Pa het in de gaten had.
Later tijdens de beslissende wedstrijd in Nijmegen om het lands kampioenschap lukte het mij nog een keer ongezien mee te komen en na afloop in Hengelo waren er dan weer die draaien om de oren. Dat kon ik wel hebben en daarbij ik was erbij geweest en daar had ik wel een paar petsen voor over.
Jaaa, je moet er wat voor over hebben af en toe!!
De Feestmars van van der Glas/ Ons Hengelo heeft twee kl...enz.
HVV Hengelo mijn club Kampioen van Nederland 1954-1955
Opdrachten van Sr.
Mijn eerste job was lege flesjes sorteerder, in de daarvoor bestemde houten kratten. Als ik van school thuiskwam en om een flesje limonade zeurde, kwam de kreet eerst flesjes sorteren als vanzelf. Jonge bandiet die ik dreigde te worden, wilde ik dat nuttige nog wel eens met het nodige succes negeren door onder het Buffet in de lege flesjes krat te rammelen, alsof ik druk in de weer was en met de andere hand de koeling opende om geruisloos een flesje chocomel naar binnen te laten glijden, wat menig keer gelukte!
Daar kwam een abrubt einde aan toen Sr. slim als hij was, de stofzuiger liet lopen en achter het buffet kwam kijken, zonder dat ik dat in de gaten had en al slurpend aan de chocomel en met de rechterhand roerend in het lege flessen kratje mijn drukte weer te geven, kreeg ik een geweldige schop onder mijn achterste. Met flesje en al zat ik zowat (twents) klem onder de spoelbak!
Vanaf een jaar of tien kwam daar een nieuwe taak bij; Opperstoker van de grote kachel die het hele Kegelhuis op de juiste temperatuur moest houden, een niet te onderschatten functie.
Houten kegelbanen zijn volgens Kegelaars bepalend voor de resultaten van de bezoekende en huis- kegelclubs. Mijns insziens is de aanleg van de diverse spelers mede bepalend. Maar in Kegelland, wie kent het niet, is het “hout” wat op jouw banen gegooid wordt en het eten wat geserveerd wordt mede bepalend voor de status en de omzet, in dit door meestal doorwatteverteren hebbenden gespeeld wordt.
De keuken was bij mijn moeder in de allerbeste handen terwijl het banen gedeelte mijn vaders pakkie aan was! Ik werd door beide ingezet en beide waren een uitstekende leerschool!! Mijn moeder was een goede baas, ik heb het koken van haar geleerd. Bij mijn vader kon ik het net als mijn zusters niet gemakkelijk goed doen!
De aai over de bol was iets waar hij niet mee om kon gaan, van mijn moeder begreep ik later dat mijn Sr.in de ogen van zijn Sr. ook geen goed kon doen.
Tientallen keren heb ik mijn kop gestoten aan de kegel opzet machines, zijn uitvinding! Als ik weer eens naar achteren sprintte om in de war geraakte kegels te ontrafelen tijdens de grote concoursen die daar werden gehouden, moest ik het altijd ontgelden. Volgens hem was ik zo traag als dikke str...... .
Doekje voor het bloeden was dat menige chocolade reep en ander snoepgoed die uit de tasjes van de vrouwelijke deelnemers of supporters kwamen in mijn mond verdwenen! Deze traktaties verdrongen de toorn van Sr., als volgens hem het ontrafelen der kegels weer niet snel genoeg was gegaan!
Mijn latere carrière heeft er verder niet onder geleden, wreef ik hem later vele malen in....