12 ambachten 13 ongelukken?

Was dat mijn toekomst?

Deel I-tot 15 jaar:Zo klein als ik was ook zo,n bezíg baasje was ik en als er een paard voorliep helemaal want dan mocht ik het paard mennen, nou zo.n paard van de melkboer liep al "op de automatische piloot" zo gewend was die aan
zijn dagelijkse route, maar ik had het idee dat ik hem stuurde.

Zo schijnen er nog al eens een aantal dagen te zijn geweest dat ik i.p.v.linksaf bij Teesink richting kleuterschool rechtdoor ging, om de melkboer tegemoed te lopen en op te stappen aan de Paralelweg, waar de melkfabriek stond met al die wagens met paarden die de melkbussen aanleverden.

Ík zocht dan "onze"melkboer die aan het inladen was op en ging zo een halve dag met hem op pad. Wel zorgend dat ik tussen de middag op de normale tijd voor het eten thuis was. Als de kleuterjuf dan eens inÍormeerde of Benno ziek was, had je de poppen aan het dansen op de Langelermaatweg 115, voor straf naar zolder waar ik sliep.

Vanaf 1950 na dat het Kegelhuis geopend was,werd "naar zolder" minder erg, het werd namelijk de voorraad zolder.
Blikken met koekjes,ananas,mandarijntjes etc. te kust en te keur. Een blikopener en lepel waren snel gevonden en menig blikje werd verorberd.De lege blikjes gingen diep in de dekenkist, onder de houten arm van opa zaliger, die dienst deed om mijn zussen gillend van zolder te krijgen.

Op den duur keeg ik toch een logÍstiek probleem want de voorraad leeg blik werd steeds
groter en daar moest ik onopgemerkt vanaf. Dat was nog níet zo eenvoudig want deze operatie moest in ,t donker en ik moest door,t café bijna langs Jo met d,r stijve witte schort, door de keuken waar oma altijd zat, pa en ma waren dan al in het kegelhuis aan de arbeid. Dit was de moeilijkste horde want ik moest al lang slapen.
Ik moet naar de WC oma, was de enige mogelijkheid want die zat achter de keuken en grenzend aan de buitendeur en dan was het grootste gevaar achter de rug.

Het was maar goed dat oma níet zo goed naar mij keek anders had ze zeker kunnen zien dat ik op dat moment een stuk dikker was dan gewoonlijk, vanwege het blik verborgen onder de kamerjas van mijn zuster, man wat moest ík vaak naar de wc.

Toen oma dit aan mÍjn moeder vertelde wist deze feilloos dat er íets anders aan de hand was en werd de operatie "leeg blik wegwerken"nog ingewikkelder.

Op één von die missies trapte ik de rode JAWA motor van een kelner aan

die achter de keuken in de smalle gang tussen kegelhuis en cofé stond,ik kreeg hem alleen niet meer"uit.,.,.pedong dong dong, pedong dong dong hoorde ik zeker een kwartier lang op mijn kamer boven op zolder waar ik naar toe gevlucht was.

Dan waren er de geopende blikken koekjes die voor het Kegelhuis bedoeld waren.

Na tien dagen Frou Frou of Café Noir te hebben gegeten, was ik nauwelijks door de bovenste laag. 3/4 blik slappe Frou Frou,s, dan wel Noir,s, heb ik in kleine porties in de dakgoot laten verdwijnen. Vele soorten vogels werden mijn ""vrienden""

Peze's duivenvoer, top off the bill.

 
Na de melkboer werd Peze's graanhandel, onze buurman mijn werkterrein.
Peze won vele prijzen met zijn duíven en buitte dat heel goed uit. Peze's Duivenvoer werd
in duivenminnend Oost Nederlond een begrip.Tot in Coevorden kwamen
we om dit voer af te leveren.

Honderden zakken van Ík denk een kilo moesten afgewogen en dicht geniet worden en werden per vracht auto Bedford afgeleverd. Daarbij kwam ik goed van pas want ik gaf de zakken aan bij het bezorgen. Johan Leevers de schoonzoon zat ook in de zaak en was de chauffeur.

Alleen het mee rijden was al een feest, ik was een jaar of zes, zeven, acht en al erg geinteresseerd in het rijden en lette goed op, hoe er geschakeld werd.
Tussen het Kegelhuis en Peze was de opslag van aannemer Molenveld en
daar onder het afdak stond dat vrachtwagentje van Peze in het nweekend geparkeerd en het sleuteltje lag in de cabine boven in het richeltje wist ik.

Toen we eens uitgevoetbald waren bij de speeliuin De Jeugd pochte ik dat ik in dat vrachtwagentje van Peze kon rijden.
Henkeman Groot wassink en de anderen geloofden er niets van.Wij over het hek
met een "man"of vier. lk de auto gestart en ja hoor daar ging die zo,n 30
meter tot aan de Berflobeek.Toen weer achteruit, vergeet het maar, ik kreeg hem niet in z,n achteruit en ik wist toch zeker dat rechts naar achteren de ' achteruit"was, ik had het zo vaak gezien. Het angst zweet brak me uit, hoe ik het ook probeerde, niks hoor roosje.

 ln paniek haalde ik al het grut wat in de omtrek op straat liep naar de
beek om hem dan maar weer achteruit te duwen in z,n vrij. Ja ja sintels als
ondergrond vergeet het maar.

Gelukkig speelde zich dit allemaal af achter de poort van Molenveld geen mens die het zag of hoorde, maar in die aulo was geen beweging meer in te krijgen.Ten einde raad naar
mijn vader, hij kon mij helpen, ja hij kon maar zag zijn kans schoon om mij definitief in het gareël te krljgen. Samen naar Johan Leevers de buurman en biechte het op.

We gingen met z,n allen naar de beek, ook rnijn vader. Kijk Benno zo had je dat moeten doen, rechtsachter was goed maar dan de pook indrukken en het ging net zo makkeliik. lk opgelucht maar mijn vader was kwaad op Johan omdat hij er zo luchtig over deed.
Weg was vaders illusie van in ,t gareel, dat bleef zo als het was...... en ik zou Peze en Johan nog vele malen helpen als dank.

Tot er een nieuwe knecht bij kwam , gelukkig nu allang overleden, die kon niet van kleine
jongetjes af blijven en weg was ik..

Kolenboer, Reuvekqmp werd mijn volgende "werkgever". Twee deuren verder met knecht Piet van der Struik, deze Piet woonde op een
woonboot in de Petroliehaven en die visten daar altijd en ik had samen met Henkeman het vissen ook ontdekt dus dacht ik, als ik nou bij Reuvekamp ga helpen mag ik misschien ook op die boot vissen. Nou dat is nooit wat geworden, dat vissen maar er kwam iets anders voor mij als snotneus van zo,n 11-12 voor in de plaats.
Albert en Píet rookten beide en mijn theorie was, als ik daar nu ga helpen komen de sigaretten vanzelf...en ik parkeerde er wat af met die wagens op het erf van Reuvekamp! Twee vliegen in één klap.
Wat een vooruilziende blík had ik op de zaak.......ik rookte wat af. Men reed twee maal daags met 2 vrachtwagens vol geladen Hengelo door om af te leveren. leder vrij moment ging ik op één van de wagens mee. 

Ik werd de zakken aanzetter. Die kerels liepen met twee zakken tegelijk net zo makkelijk 8 trappen op aan de Beatrixstraat, iemand die op de wagen de zakken aan zette was voor deze kerels een genot.Mijn genot werd af en toe een sigaretje als dank en mee eten was het grootste genot.
Alberts vrouw Oedi kookte op een zwart kacheltje zo fantastisch lekker en door het toch wel zware werk voor zo,n jong mannetje, bleeef ik eten tot alles op was en dat vonden ze prachtig.

Twee zoons hadden ze Dik en André, die hebben beide de zaak voort gezet. Oedi die rijdt nog steeds auto, ik zag haar net nog {24-01-2007) rijden. Ze woont hier vlak bij me en als ik haar spreek heefl ze het er altijd
nog over hoe lekker ik kon genieten van haar eten.Ooh wat lekker tante Oedi! ( ik was toen al een slijmerd als het nodig was)

Zelfs toen ik in het leger was hielp ik nog wel eens. Bij ziekte van Albert reed ik in mijn eentje met de vrachtwagen met transportband er achter naar het spoor in Hengelo om een wagon antrahciet te lossen en dat zonder vrachtwagen rijbewijs! Prachtig vond ik dat en ik zorgde er ook voor dat dit dan op zijn plek kwam.

lk hoor mijn vader nog zo zo,n berg kolen oprennen als ik daar als broekie zat te roken en praatjes te maken.
Toen het aardgas er aan kwam richten een aantal kolenboeren waaronder Albert Reuvekamp OLIKO öp aan het kanaal in Enschede nu AVIA
Kolenhandel Reuvekomp,werd een wassalon voor auto,s en een benzinestation en dat floreerd nog steeds en kom er nog af en toe.

Albert Reuvekamp is veel te vroeg overleden!!

Nog zo,n adres waar ik hielp was bij oom Frits, een broer van Jo Weustink onze hulp aan de Langelermaatweg. Die hadden een boerderij en daar hielp ik schillen halen, bieten rooien en gier uitrijden. ( aal veurn op zijn twents)
Mijn moeder vertelde het vaak zo klein aÍs ik was kwam ík thuis, ik moet snel eten want we moeten aal veuren. Hier was ook weer het paard en wagen de doorsloggevende factor denk ík. 

 Dan was er nog tien deuren verder Bakker Borkent waar ik zaterdags van s nachts 4 uur tot 's middag's 4 uur hielp voor een rijksdaalder. Toen ik jaren later in het kegelhuis tot in de vroege morgen, wij hadden een Sociteit vergunning, zonder sluitingstijd werkte, hebben we menig stokbrood in de vroege morgen daar gehaald en genuttigd. We roken het verse brood al in onze foyer ja en dan moest er gehaald worden. lk moest dan altijd halen want ik was door de Hero Cassis de enige die op dat tijdstip nog nuchter was! Tussendoor hielp ik fietsenmaker Teesink, .die verkochten vele Kaptein Mobilet bromfietsen. Daar kwamen velen hun mengsmering tanken en dat regelde ik dan. Hier een litertje en daar eens twee enz.

“Het kan verkeren sprak Brederode”, van "slaag met de gummislang', tot de knecht bromfiets tankenl

De  alhehele globalisering  van de diverse  bedrijfstakken in de hedendaagse  maatschappij zou wel eens een
oorzaak kunnen zijn.( god wat een oald  wief) zei mijn vader,  toen hij dit las.
Zo zou Mr .G.B.  J. Hilterman het in ziin tijd op de vrijdag of zaterdag avond  radio verwoord
kunnen  hebben, in zijn programma;  De Toestand in de Wereld.
Na nog enkele weken als racende kranten bezorger van De Maasbode te
hebben gefungeerd, 52 kranten door heel Hengelo verspreid,met nogmaals de excuses
aan het adres Breemarsweg  537, bijna Delden, die nogal eens “vergeten”,werd, hield ik
De Massbode en de school voor gezien.

We gingen verhuizen en kwamen in “een gewoon huis”, aan de Drienerbeekweg 11,
met gelijk een nieuwe oom Jan en tante Truus aan de overkant.
Na een mislukt toelatings examen voor het Gymnasium Bataafse Kamp en 2 klassen
ULO Klein Driene, stond mijn besluit vast.

Ik ging Banketbakker worden.