waarom sr.toch nog een prettig mens werd
En deze; de enkele keer dat we met een gedeelte van de familie eens in de gelegenheid waren somen iets te vieren in de Drienerbeekweg 11, had ik die ouwe zo op de kast.
Pa wil je even de gordijnen dicht trekken? Waarom dat dan?
lk heb zo'n last van al die fotograven die aan de overkant in de dakgoten hangen om een glimp van mij op te vangen!
Ik voetbalde in die tijd en haalde regelmatig de krant. Om hem dan een beetje te stangen, deed ík net of ïk wel geweldig was.
Dan deed ie het, ie bint ja zo traag als dikke str..., lijdt aan zelfoverschatting enz.
Als ik hem er dan fijntjes op wees, dat het 6 de elftal van Tubantia, waar hii vroeger in optrad, zeker geen volle zalen trok, was de toon voor die avond weer gezet. .Zo werden het toch nog acceptabele
avonden en jaren, tijdens dit soort "verplichte figuren"
Op een avond ergens eind negentiger jaren belde mijn moeder, er is iets niet goed met Pa.
"Hij was de weg behoorlijk kwijt". ln het ziekenhuis probeerde hij zich nog te redden, door het rondje om het bed, in opdracht van een arts, zodanig te lopen, dat deze dacht dat het nog wel mee viel. Toen ik de volgende ochtend vroeg in het ziekenhuis terugkwam zag ik dírect aan zijn doen en laten dat het helemaal mis was.
Toevallig kwam zus Marian uit Amerika die dag voor haar jaarlijkse bezoek en de rest werd direct opgetrommeld. Jetty was er anderhalve dag later uit de States en Cristy die op het punt stond op vakantie te gaan met haar man kwam nog dezelfde dag uit Zweden met een doos vol natuurlijke middelen, die zou zich er eens even rnee bemoeien.(dat kenden we) Wat denken ze wel hier!
Een aantal dagen later was het gebeurd met de koopman.
lk, die toch zo geweldig met Pa kon, ik reed een halve dag verdwaasd Twente rond.
Ik had het die dag niet meer......zo maar binnen een vloek en een zucht, van een hoop lawaai naar niets......dat was mij zelfs veel te veel.
De crematie met moeder en alleen wii kinderen, was heel speciaal en heel stil (een heel bijzonder mens, met de nadruk op bijzonder), de hapjes en borrel daarna thuis op 't Swafert 1111 deden de rest.
87.....en geleefd...wat wil je nog meer.
Het werd toch nog gezellig vanwege de anekdotes van broer Maarten, zussen Jetty, Marianne, Cristy en ikzegdegek.......Moeder Lien deed ook nog een duid in het zakje.., Maarten en ikzegdegek haalden opgelucht adem, het zat in de genen, het was dus niet onze schuld, dat wij nogal druistig waren....astware.
We hadden letterlijk en figuurlijk buiten de waard gerekend er kwam nog nog een toetje!