waarom sr.toch nog een prettig mens werd

Sr. en "zijn" piano..

Hoe mijn vader, voor mij, toch nog een "prettig mens"werd;

Wel wat laat vonden de Assinks, dat prettige mens, maar het kwam er toch nog van.
Een lichte "attaque"in zijn hoofd en vader had zijn laatste 7 jaren ineens humor! Het spul zat eindelíjk op de goede plek, wat humor betreft dan want zijn gezichtsvermogen aan zijn linkerkant was wat problematisch geworden.
Eindelijk kon ik hem te pakken nemen, zonder dat hij het in de gaten had......

Voorbeeld welk een "makkelijk mens" hij toen was: ik reed met hem rond, wees er voor staand, ons nieuwe in aanbouw zijnde appartement aan, euhh aj  noe maar zegt waar ik kiekn moet.....

lk at nog wel eens een boterhammetje mee tussen de middag en ging dan met opzet aan zijn zwakke kant zitten. lk sprak hem dan zo aan, dat hii mij aankeek en verschoof gelijktijdig zijn bord, zodat hij dat bord kwijt was; wat zullen dan toch nou hebben, weg bord.
Als ik het dan lachend terug op zijn plek schoof, kreeg ík het;
AIs je hier nou komt om de zaak op te naaien heb ik veel liever dat je opsotermieterd, waarop moeder zei Henny toch.....,oohh ben jij het weer met hem eens?

Deze deed het ook altijd; ik zat dan met de rug naar de piano, draaide me om en sprak "nou Henk wat wil je horen", Bach, Beethoven je zegt het maar..haha je kunt nog geen noot lezen, zo groot als een huis.(maar dan in 't twents) Pa zelf speelde goed piano!

lk reed eens met hem rond in het mooie Twentse land toen ik hem op het volgende trakteerde;

Henk, als ik later "boven kom", dan ben jij daar al lang, dan word ik Chef-dirigent van het orkest wat daar speelt en jij bespeeld de triangel Henk, als begnadigd pianist was alleen die triangel al een vernedering voor hem, wist ik       .

lk zet je vlak voor de poukenisten, je weet wel die grote trommels, ooohhh denk ie dat ik niet weet hoe pouken er uit zien mij jongen?
We spelen een twee en een half uur durend stuk van weetikveel, jij hoeft pas .in het laatste kwart maar twee maal op dat driehoekje te tikken.
Vanwege de lengte van het stuk ben je inmiddels in slaap gevallen. Ik laat je door die poukenist een harde roffel op dat grote hoofd geven om wakker te worden, twee keer tikken op de triangel en wegwezen met de Deux Chevaux richting huis. Alleen die laatste deed het al want hij reed een grote snoek van Citroen.

Vent ie bint hardstikke gek, was zijn commentaar....

 En deze; de enkele keer dat we met een gedeelte van de familie eens in de gelegenheid waren somen iets te vieren in de Drienerbeekweg 11, had ik die ouwe zo op de kast.

Pa wil je even de gordijnen dicht trekken? Waarom dat dan?
lk heb zo'n last van al die fotograven die aan de overkant in de dakgoten hangen om een glimp van mij op te vangen!
Ik voetbalde in die tijd en haalde regelmatig de krant. Om hem dan een beetje te stangen, deed ík net of ïk wel geweldig was.
Dan deed ie het, ie bint ja zo traag als dikke str..., lijdt aan zelfoverschatting enz.

Als ik hem er dan fijntjes op wees, dat het 6 de elftal van Tubantia, waar hii vroeger in optrad, zeker geen volle zalen trok, was de toon voor die avond weer gezet. .Zo werden het toch nog acceptabele
avonden en jaren, tijdens dit soort "verplichte figuren"

Op een avond ergens eind negentiger jaren belde mijn moeder, er is iets niet goed met Pa.
"Hij was de weg behoorlijk kwijt". ln het ziekenhuis probeerde hij zich nog te redden, door het rondje om het bed, in opdracht van een arts, zodanig te lopen, dat deze dacht dat het nog wel mee viel. Toen ik de volgende ochtend vroeg in het ziekenhuis terugkwam zag ik dírect aan zijn doen en laten dat het helemaal mis was.

Toevallig kwam zus Marian uit Amerika die dag voor haar jaarlijkse bezoek en de rest werd direct opgetrommeld. Jetty was er anderhalve dag later uit de States en Cristy die op het punt stond op vakantie te gaan met haar man kwam nog dezelfde dag uit Zweden met een doos  vol natuurlijke middelen, die zou zich er eens even rnee bemoeien.(dat kenden we) Wat denken ze wel hier!
Een aantal dagen later was het gebeurd met de koopman.
lk, die toch zo geweldig met Pa kon, ik reed een halve dag verdwaasd Twente rond.
Ik had het die dag niet meer......zo maar binnen een vloek en een zucht, van een hoop lawaai naar niets......dat was mij zelfs veel te veel.

De crematie met moeder en alleen wii kinderen, was heel speciaal en heel stil (een heel bijzonder mens, met de nadruk op bijzonder), de hapjes en borrel daarna thuis op 't Swafert 1111 deden de rest.

87.....en geleefd...wat wil je nog meer.
Het werd toch nog gezellig vanwege de anekdotes van broer Maarten, zussen Jetty, Marianne, Cristy en ikzegdegek.......Moeder Lien deed ook nog een duid in het zakje.., Maarten en ikzegdegek haalden opgelucht adem, het zat in de genen, het was dus niet onze schuld, dat wij nogal druistig waren....astware.

We hadden letterlijk en figuurlijk buiten de waard gerekend er kwam nog nog een toetje!

 De Urn:

Pa's urn stond jaren op een daarvoor bestemde plek bij het crematorium in Usselo.
Een enkele keer per jaar dat ik er in de buurt was ging ik er nog wel eens langs om te kijken of het er nog een beetje bijstond.
Op zo,n anderhalve meter stond de urn van Epi Drost, in zijn tijd als voetballer Mister FC Twente genoemd. Bij die Urn stond een grote afbeelding van een bronzen hond, wel een meter groot!
Als ik daar mijn bezoek beeindigde en langs die hond liep. zei ik altiid; pas je een beetje op die ouwe van me? Hij is nog in staat om er nog uit te komen!
lk keek wel eerst of er niemand in de buurt was die dit tafreel zou kunnen zien, ja voor dat je er zelf erg in hebt, loop je te basketballen achter zo'n hoog hek!
Als mijn zussen zo eens per jaar uit Amerika en Zweden "ons moeder"kwamen bezoeken en ik als chauffeur van dienst was "gecontracteerd"voor die periode, was een bezoekje aan de Urn ook altijd een vast ritueel.

lk moest eens voor één van hen naast de Urn gaan staan voor een foto.    
Ik zette dan mijn ene voet op het deksel, want je weet het maar nooit zei ik dan want hij is in staat om er nog uít te komen. Mijn zus lachte zich rot en zei deze foto laat ïk aan níemand zien.

Toch zou deze Urn nog een merkwaardige rol gaan spelen in ons aller rouwverwerking.(ik was er al bang voor dat Sr. nog iets in petto had!)
Nadat deze een aantal jaren op het crematorium had gestaan wat per jaar enig geld kostte en moeder daar over klaagde, kwam ik op een dacht ik goed idee.

Moeder woonde inmiddels bij jongste broer Maarten in Salsbergen, zo,n 40 km over de grens in Duitsland. Een mooi huis met veel tuin er om heen.
lk kwam daar zo,n twee maal per week. Dus toen moeder over de kosten van de Urn van pa begon, stelde ik haar voor de Urn in Usselo weg te halen en een plek te geven in haar tuin in Salszbergen, zodat zij er nog een oogje op kon houden!
Dat vond ze een goed idee en ik zou e.e.a, regelen met Usselo. Zo gezegd zo gedaan.
Drie dagen later belde broer Maarten, moeder had er niet van geslapen dat de Urn bij haar op de stoep zou komen.........
Maarten, dan zeg maar tegen ma dat ik de Urn wel bij mij op het balkon zal zetten om er een oogje op te houden, moeder kon weer gerust gaan slapen.

Op de dag dat ik de Urn op zou halen zou men de as nog verstrooien op een daarvoor bestemde plek.
Dat verstrooien duurde en duurde maar.
Eindelijk na een uur kwamen twee dames in de daar voor geklede donkergrijze mantelpakjes zenuwachtig op mij af!
Handenwríngend, mijnheer Assink er is iets vervelends gebeurd. Vertel zeg ik monter, want ik vind dit allemaal maar gedoe om niks.
Men had problemen gehad met het openen van het deksel van de Urn en na enig wrikken was deze in meerdere stukken uiteen gevallen, spraken ze timide, lk moest er om lachen.
 "verdorie heeft ie ons toch nog te pakken gehad" zei ik waarop de dames opgelucht adem haalden. Gelukkíg dat ik er zo over dacht zeiden de dames ïn mantelpak en ik kreeg nog een gratis kop koffie toe.

Ik vandaar uit rechtstreeks naar moeder in Salszbergen...

Wij zijn er mooi goedkoop vanaf gekomen moeder, zei ik vol bravour......daarna werd het enige tijd toch heel stil.....

Zo Henk zoals beloofd, ik heb het stokje over genomen. Net zo'n droadnègel ben ik al zegt menigéén!