Tubbergse Popeye op de heftruck.
Deze Popeye dacht er mee weg te komen....
en had duidelijk buiten deze Hengelose waard gerekend!
Ergens in de 70er jaren, mijn nood was hoog, verbond ik mij voor 3 weken aan een Hengelo's uitzendbureau en werd naar Brugman Radiatoren Fabriek in Tubbergen verwezen.Verwarmingen in elkaar zetten.
Zonder daar mee iemand te kort te willen doen, werken in een fabriek is niet mijn ding maar zoals gezegd, Nood Breekt Wetten.
Ja hoor tussen de man of tachtig in de productie hal werkte een oud Hengelo supporter.Zijn naam weet ik niet meer, maar die vreemde eend in de bijt uit Hengelo was oud voetballer en nu trainer bij DJK Stadtlohn in de pruus, " zong er rond " Normaal is dat niet zo,n probleem maar hier kreeg dat toch voor deze en gene een betekenis.
Ik ben de vreemde eend en heb mij aan te passen, aan de wetten in zo,n productiehal. OK, snap ik, maar niet in alles....................
De man, die je maken en breken kan in dit proces is de man met de heftruk, die je de orders bij de monteertafels plaatst. Heeft ie het goed met je voor, krijg je de mooiste hanteerbare afmetingen..........en daar begon zijn probleem met mij
Werd daar bij op de eerste dag al geholpen door de chef in de fabriek!! Of ik niet een paar uur over wilde werken vanwege de drukte................
Natuurlijk, maar zet me dan aan een tafel, waar ik alleen aan kan werken in mijn eigen tempo...........Blik op oneindig en doorgaan zo vliegt de tijd en des te eerder zijn de 3 weken voorbij
Nu stond ik samen met een collega, die niet anders riep als, doo meer kalm an, tied zat...................
Nu kwam Popeye in beeld;
De godsganselijke dag reed deze lapzwans (mooi woord, hoorde ik gisteren nog en niet eens voor mij bedoeld!) met zijn heftruck door de hal om de orders bij deze en gene tafel af te zetten. Wat ik al zei, hij kan je maken en breken en dat laatste had hij met mij voor!!
In mijn eentje aan een werktafel van anderhalve meter breed werden de kachelplaten steeds breder en zwaarder die hij met dat lelijke hoofd en die pijp in zijn mond lachend bij mijn tafel schoof...........................een enkele schreeuw aan zijn adres hielp niet...........
Dan maar op mijn manier, ik liep achter zijn heftruk aan het platenmagazijn in, tikte hem op de schouder en sprak het volgende als ik mij goed herinner;
luuster is POPEYE, as ie mie nog eenmoal van dee groooote plaatn an toafel duft te zettn, zal ik oe dat piepke dwas in dat lillijke heufd zettnn, hej dat begrepn?
Ik, dee nog ginnen vleeg kwoad dut...........
De rest van de 3 weken kreeg ik de mooiste afmetingen die je krijgen kon in die overigens mooie, werkzame fabriek van Brugman Tubbergen!