Ode aan de enige echte Isadora Paradijsvogel
en ik toch zeker niet moeders mooiste toen.
Wel vreemd/hoeist mogelijk, dat de Pyrmontstraat in Enschede, met 3 aanbidders in een straatje van nog geen 100 meter, tot op heden " hofleverancier " is, was en de zal altijd zo blijven straat is geworden.
de pyrmont dames
dan weer zus, dan weer zo 
v.l.n.r. indemode, de enige echte Isadora bij 't GAK en de kleuterjuf van de ranja..........
"De enige echte, had en heb ik echt wat mee", een heerlijk frivole en opgeruimde dame.
Op de moeder na met de rest van de familie ook;
De vader, scheidsrechter bij een wedstrijd tussen de aartsrivalen Sportclub Enschede en Enschedese Boys op een verschrikelijk koude zaterdagmiddag in het Stadion Diekman, voor nog geen 500 toeschouwers, las mij de les en niet zo,n beetje, na een overtreding op Jula Nemes.
Ik trad voor het eerst en laatst op in het 1e van de Boys en toen wist ik van het bestaan van zijn dochter, de enige echte ISADORA, nog niets af.
De zoon,de broer van Isadora, sprak mij op een zondagmorgen aan in Gronau, op het terras van Expressen, ik kende de hele man niet 30 jaar geleden. Jij bent Benno Assink de oude vriend van mijn zus uit de Pyrmontstraat. Hoe zo oude, vroeg ik hem.
De dochter, voor eens en altijd mijn Isadora Paradijsvogel, niet haar echte naam. 
Inmiddels al jaren gelukkig getrouwd dat prachtige mooie hoofd met rood haar. Kwam tussen de middag regelmatig lunchen bij Captin Paddock, waar aan het hoofdveld/stamtafel een aantal gasten, waaronder Kyo Teusink een kaartje legde.
Deze Kyo noemde haar Isadora en voor mij werd ze tot op heden, een echte paradijsvogel e.o., ook al heb ik haar al jaren niet meer gezien.
Toen trokken we met enige regelmaat veel met elkaar op, altijd gezellig.
We "schrijven " de knipperlicht periode met Catharina en vriend Ballantines, eind 70er jaren. Die laatste is nu 2014 al meer dan 10 jaar gelukkig mijn vriend niet meer en ik woon nu al meer dan 16 jaar gelukkig alleen.
Zomaar ineens kwam ik haar dan weer ergens tegen: 1979 
was trainer van Stadtlohn en hadden een wedstrijd tegen FC Twente gespeeld in Duitsland. Op de Gronausestraat 's avonds in Enschede reed ze ineens naast me met haar rode Renault 4, we herkenden elkaar en dat was weer even lachen.
Eind 80er jaren, gewricht atrose was mijn binnengeslopen vijand geworden.Een commissie op Het Roessing in Enschede moest het vervolgtraject bepalen...... de voorzitter van de commissie kwam mij ophalen uit de wachtkamer.......
Mijn kreet ISADORA........ was in de commissie kamer hoorbaar......
Vertel, riep de commissie in koor....... we zaten beide met een rood hoofd vond men,
dat rode hoofd was nergens voor nodig vonden wij.......
Nu, meer dan 20 jaar later, met al mijn lichamelijke ongemakken, ben ik meer en meer een "einzelganger" geworden vind ik zelf, gelukkig is menigeen dat niet met mij eens........
Isadora, ik hoop dat het goed met jou en je omgeving gaat, prachtvaneenmens!!
